Manifest’accion

Manifestar, òc màs per de qué ? En generau los que fan la desmarcha de devalar dins la charriera o la carriera, zo fan pas per plasèr. Zo fan perqué i a quauquarren que vai pas, que vira pas coma devriá. E en democracia en plaça de tot far petar, es bon d’anar mostrar son descontentament en nombre au regard de tots, sus las grandas avengudas.

Los occitans son daus democrates. Diriá mesma qu’an sovent aidat a farjar la democracia e la libertat d’expression dins nòstre país. Laidonc an decidat de tornar manifestar per lo respect e la reconneissança de lor identitat que son totjorn pas reconeguts per l’Estat. En 2005 eran 12 000 desjà a Carcassona. Un Pòple joiós e jòve faguet un defilat beu au son daus gropes de musica e en seguir los movaments daus milierats de bandieras occitanas que formerèn per las charireras una vertadiera mareia roja e jauna.

Lo 16 de març 1244 los darriers catars fugueren cramats a Montsegur victimas del’intolerença qu’anava prendre plaça dins nòstre país. En 1907, los dragons aus òrdis de Clemenceau fagueren fuòc sus lo pòple malurós daus vinhairons victimes de la prumiera mondialisacion.

Lo 17 de març 2007, seràn nombrós, 20 000 e benleu mai, los que faran lo viatge a Beziers per demandar lo drech d’aver la lenga occitana ensenhadaa l’escòla publica, de la veire tanben presenta dins los medias paiats per nòstre impòts, de la veire prendre plaça enfin au costat de la lenga francesa sus la plaça publica, au fronton de la mairarias.

A quauques setmanas dau primier torn de las eleccions presidencialas, los candidats farián ben de se mefisar daus messages que seràn chantats o cantats dins quela manifestacion. Sembla que los occitans volguessen pus se taiser. E lors votz comptaràn tanben dins las urnas

Contact per anar a la manifestacion : 05 53 54 21 46 novelum.ieo24@online.fr

La remesa daus pechats o pecats.

La sason de Carnaval es una bona eschaison o escasença de far lo punt sus l’annada passada. Sus çò qu’avem fach de brave e sus çò que vau melhor d’oblidar. Lo jorn de Dimarç Gras en particulier, es lo moment essenciau per reglar sos sòldes de tots comptes emb çò e los que nos fan esmalir tota l’annada. Problemas de familha, patrons que nos embestia, traquanards de totas menas que nos an puirit la vita e veiqui Carnaval, aqueu brave Petaçon que s’embarca tot dins las flamas daus lenher.

Catarsia collectiua, quela ceremonia es essenciala a la coesion dau grope. Per un còp i a la possibilitat de udlar son òdi, sa dolor, son mauvoler en tota libertat sens n’aver vergonha. Caramentrant drubís las pòrtas aus excès e a las folias que las reglas de la societats autorisan pas de far d’abituda. Es lo moment de se trufar daus poderós, daus orgulhós, daus fiers que se cresen mai fin que los autres màs qu’an tot parier qu’un cròs per chiar.

E, aquesta annada d’eleccions es particulierament propicía a daus jutjaments vius e politics. I a aqui manera de far passar lo messatge aus elegits que voldrián plan escotar per un còp la crida dau pòple. Çò que se ditz sovent dins quelas parodias de justicía onte vesen acusat Carnaval, qu’es una critica druberta e viva dau mauèsser de la societat, de la comuna, dau governament, dau pays en generau. La denonciacion serv tant a liberar dau pès de la pression sociala que de menar a l’aer liure e en public daus problemas prigonds que puirrissen la vita daus ciutadens.

Laidonc, se voletz me’n creire. Per un còp, brave monde, eissaiatz de nos far un pauc pertot daus braves jutjaments de Carnaval ente tot se dirà e se podrà dire. Fau restar de laissar quela ceremonia tradicionala aus enfants. Fau que los adultes se la tornessen prendre en man per li rendre sa vocacion politica e ciutadena. Que viva Carnaval e que per un còp Petaçon siá pas condamnat per ren.

Vergonha

« Monsieur, qu’est ce que vous pensez de notre accent ? C’est pas beau hein ?

- Mais non il est joli ton accent. Tu es mignonnette avec. Et puis c’est toi, c’est ce que tu es. Mais pourquoi tu me demandes cela.

- Et bien, c’est à cause des garçons qui se moquent de nous. Ils disent que ça fait paysan.

251 ans après la terror e la chaça au « patois », 125 ans après l’interdiccion completa de tots los idiòmes de França a l’escòla la vergonha demòra totjorn presenta dins nòstres ranvers. Ai pas inventat queu dialògue, malurosament l’ai desjà viscut tres o quatre còps dins ma cariera de professor. Nòstra lenga es enquera e totjorn considerada coma una lenga de neci, de baboier, de banturla. Nòstre quite accent fai figura de colhonada. Una miss França emb l’accent dau miegjorn quèo fai pas seriós, podrà pas jamai presentar telefot o devenir actriça.

Los occitans, lo monde dau sud, an vergonha de çò que son. Quò lor pega a la pel coma una malaudia z-ontosa, una lepra, una malandra internala, surta de damnacion que condamnariá nòstre paure pòbles a tener per daus segles e daus los segonds ròtles.

Màs miladius ! Quora anem acceptar d’èsser çò que sem ? Nòstra cultura vau ben las daus autras d’Euròpa. Nòstra istòria dolorosa e violenta, istòria de los que son totjorn daus maichent costat dau baston, màs nòstra tot parier.

« Laidonc, drolleta, la prochaine fois qu’un garçon se moque de ton accent, tu lui diras que c’est un couillon et continue de chanter en parlant c’est ce que tu es et ce qui te vas le mieux. »